چند وقتی هست که والیبال تیم ملی مردان ایران نظم و انظباط یافته – شاید ۴ یا ۵ سالی – و نتیجه‌های جهانی می‌گیرد، باید خوشحال بود اما نباید کم توقع شد و به رده‌های ۷ و ۸ بسنده‌کرد.
ما شگفتی نیستیم، حقیقت ورزش ما همین است، رده‌های نخست جهانی! که با زحمت و نظم و نظم و نظم باید به دست بیایید.
در لیگ جهانی به هر دلیلی نتایج چندان خوب نیست، خوب که نیست حتی فاجعه هست.
باید فکری کرد، تیم ب هم باید داشت، فاصله بازیکنان اصلی از بقیه نباید اینقدر زیاد باشد؛ ما لیگ خوبی داریم، منظم. – درست است که گاهی حواشی دارد، ولی کجای دنیا ندارد – باید از لیگ تیم ب و ج ما در بیایید و هر لحظه آماده باشد.
مسابقات ۴ یا ۶ تیمی به صورت سوپرلیگ ملی با اسپانسر خوب باید هر سه ماه یکبار در یکی از شهرهای کشور برگزار شود. مگر ما چه کم از کشورهایی داریم که مساحتشان به اندازه کوچکترین شهر ما هم نیست؟
و باید و باید ورزش باید از دولت جدا شود، مخصوصاً ورزش‌های قهرمانی ما؛ دولت مگر متولی است؟
امیدوارم نتایج خوبی در المپیک بگیریم.
والیبال رو باید حرفه ای انجام بدن.
امیدوارم موفق باشند.
کاملا درسته