چند روز پیش دریکی از شبکه‌های تلویزیونی ضاله برنامه‌ای از چین پخش می‌شد در رابطه با تحریم ایران بر اثرات آن بخش تجارت چین که در این برنامه با یک کارگاه دار خرده‌پا مصاحبه شد.
کارگاه این شخص دارای دو نفر کارگر مستقیم بود که با ورقه‌های نازک فولاد پروفایل ساختمانی تولید می‌کردند؛ فوق‌العاده ساده که هر شخصی با
داشتن دانشنامه کارشناسی دانشگاهی درزمینهٔ ساخت و تولید و مکانیک جامدات یا تجربه فنی این کارگاه را با بودجه کم می‌تواند ایجاد کند.
ولی و ولی این کارگاه کل صادراتش به ایران بود! و خودش می‌گفت تا قبل از واریز پول به صرافی مشخصی در امارات کالاها را نمی‌فرستد.
واقعاً ما لایق این‌همه خواری هستیم؟
تولیدکننده ما قادر به تولید محصولات کلان صنعتی و تکنولوژیک است، حالا در زمینه واردات بیل و کلنگ از چین به رقم‌های میلیاردی رسیده‌ایم.
آن تولیدکننده که هیچ، صراف هم هیچ، آن واردکننده خائن هم هیچ، ولی مصرف‌کننده نباید کمی فکر کند؟
این اهم اقلم وارداتی از چین زنگ خطر نیست؟ (۱)
به عنوان مصرف‌کننده نهایی حداقل به این فکر کنیم که این اجناس نه کیفیت دارند نه بهداشتی هستند.
چین از ما مواد اولیه صنعتی و کشاورزی و همینطور نفت می‌گیرد و بعد از تبدیل آن با ارزش‌افزوده بیشتر دوباره به خودمان می‌فروشد، البته در بیشتر مواقع اجناس دور ریختنی را می‌فروشد.
در آخرین اقدام ضدایرانی چین، این کشور عضویت ایران در سازمان منطقه‌ای شانگهای را وتو کرد.
تا چه باشد فکر…
پی‌نوشت: ۱- آمار از مشرق
