در یک همکاری نادر، دانشمندان و مهندسان منابع آب از ایران و دانشگاه یوتا در یک تحقیق علمی جسورانه برای بازسازی یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های شور جهان همکاری می‌کنند.

دریاچه ارومیه – دریاچه نمکی عظیم در شمال غربی ایران و خواهر دریاچه نمک بزرگ یوتا – طی دو دهه گذشته تقریباً ۹۵ درصد از حجم خود را ازدست‌داده است.

با پایین آمدن سطح آب، شوری افزایش می‌یابد و جمعیت میگوها و آبزیان آب‌نمک دریاچه و فلامینگوها و سایر گونه‌های پرندگان را که برای تهیه غذا به میگو بستگی دارند، تهدید می‌کند.

سطح دریاچه به‌قدری کم است که در برخی از استراحتگاه‌های ساحلی، قایق‌های گردشگری باید قبل از رسیدن به عمق مناسب، یک کیلومتر (۰٫۶ مایل) یا بیشتر از ساحل توسط تراکتور به ساحل کشیده شوند.

علاوه بر این، پل‌های زمینی جدیدی در بستر دریاچه در حال خشک شدن در حال شکل‌گیری هستند که به شکارچیان سرزمین اصلی اجازه می‌دهد گونه‌های پستانداران در معرض خطر در جزایر جنوبی را تهدید کنند.

بستر وسیع و خشک دریاچه برای پنج میلیون نفر ساکن حوضه دریاچه ارومیه یک مشکل رو به رشد گردوغبار ایجاد می‌کند. علاوه بر این، صنعت بوم گردی منطقه به‌شدت افول کرده است و اکنون کارشناسان نگران‌اند در صورت ایجاد تغییرات شدید، فاجعه زیست‌محیطی بزرگی اتفاق بیافتد.

“ما در نقطه اوج بحران هستیم، “این گفته: استادیار و نویسنده خانم دکتر سمیه سیما از دانشگاه تربیت مدرس در ایران است. “هر مرحله مهم است. ما باید همین امروز اقدام کنیم. ”

از کار خانم دکتر سیما برای به‌روزرسانی یک میلیارد دلاری برنامه احیای دریاچه ارومیه در ایران استفاده خواهد شد.

در سال ۲۰۱۸، وی با کمک بورس تحصیلی بنیاد خانواده سمنانی به یوتا سفر کرد تا با استاد منابع آب دانشگاه ایالتی یوتا، دیوید روزنبرگ، که درزمینهٔ مدیریت یکپارچه آب و صرفه‌جویی آب در حوضه رودخانه‌های غربی ایالات‌متحده، ازجمله رودخانه‌هایی که دریاچه نمک بزرگ تغذیه می‌کنند، همکاری کند.

پروفسور وین وورتسبو، سارا نول و کارین کترینگ از اتحادیه اروپا و دانشکده منابع طبیعی Jessie E. Quinney نیز در بخش‌های لیمولوژی و اکولوژی این تحقیق در چند رشته همکاری کردند.

این گروه ۴۰ سال داده را برای تعریف هشت معیار که سلامت دریاچه ارومیه و بسیاری از اکوسیستم‌های آن را تعریف می‌کند، جمع‌آوری کرد.

یافته‌های آن‌ها در آخرین نسخه ژورنال Hydrology: مطالعات منطقه ای منتشر شد. یک یافته کلیدی نشان می‌دهد که تعیین سطح آب هدف الزامی حل مشکلات دریاچه ارومیه نخواهد بود.

روزنبرگ گفت: “ما نمی‌توانیم بگوییم که بازگرداندن سطح آب دریاچه به عدد جادویی وضعیت کلی را بهبود می‌بخشد.” “در عوض، ما باید در نظر بگیریم که چگونه چرخه اکوسیستم دریاچه به‌هم‌پیوسته‌اند و چگونه سطح متغیر آب دریاچه باگذشت زمان‌بر این سامانه‌ها تأثیر می‌گذارد.”

خانم دکتر سیما می‌گوید: “ما باید تغییر سطح آب دریاچه را بپذیریم و تلاش‌های خود را برای احیا درجایی که معقول است متمرکز کنیم.” “ترمیم کار ساده‌ای نیست. این مسئولیت همه است و ما برای ایجاد تغییرات معنی‌دار به حمایت عمومی نیاز خواهیم داشت. “

مشکلات پیش روی دریاچه‌هایی مثل ارومیه فقط مربوط به ایران نیست. سطح آب دریاچه بزرگ نمک (دریاچه نمک یوتا) نیز در سال‌های اخیر در پایین‌ترین سطح قرار دارد و مشکلات مشابه پل‌های زمینی، گردوغبار، تغییر شوری و آسیب‌های زیست‌محیطی کارشناسان را نگران کرده است.

محققان برای ارتقا ترویج همکاری، شفافیت بیشتر داده‌ها و تکرارپذیری نتایج در علوم و تشویق به همکاری‌های بیشتر، مقاله خود را برای دسترسی آزاد (به‌صورت رایگان برای خوانندگان) منتشر کرده و داده‌ها و کد خود را در مخزن HydroShare.org به اشتراک گذاشته‌اند.

خانم دکتر سیما گفت: “این همکاری بین محققان ایالات‌متحده و ایران بسیار ارزشمند است زیرا ما در این موضوع اشتراکات زیادی داریم.” “فقط باهم می‌توانیم بفهمیم که چگونه این مشکلات را حل کنیم.”

 

منبع:   April 23, 2021 توسط Kelsie Holman