نوشته‌های من

باید شکست؛
حجم منقبض انتظار را
رها شد از تعلیق بین رفتن و ماندن
تا اوج چشمه خورشید باید پرید
تا در میان پیچش شعله عشق
ذوب شد
بخار شد

فائز احیا

کنار من نشسته و شیرین‌زبانی می‌کند.

      دلم برایش غنج می‌رود، دلم برایش می‌تپد.

اینجا را شروع کردم، شروعی دوباره، بعد از مدتها قهر بودن با نوشتن، نه از سر لج و کینه، بلکه بی‌انگیزگی و خستگی؛ اما او، اوی نازنین من، آمده مرا با خود من آشتی بدهد تا مرا دیوانه‌تر کند.

می‌نویسم، نوشتن را دوست را دوست دارم، از کودکی‌م – هفت سالگی دقیقاً – می‌خوانم؛ هرچه دستم برسد می‌خوانم، حتی بروشورها و کاتولوگ‌ها را می‌خوانم.

زمانی نه چندان دور عطش کتاب داشتم، هر چه بود می‌خریدم و می‌خواندم و زود هم می‌خواندم. آنقدر زود که گاهی از زود تمام شدن کتاب عصبی می‌شدم.

حالا می‌نویسم و می‌خوانم، تحلیل‌هایم را کش می‌دهم. می‌گذارم نوشته حسابی مرا درخودش غرق کند.

می‌نویسم بازهم … .